Αναπαυμένη συνείδηση.

  

Δεν υπάρχει γλυκύτερο πράγμα από το να έχει 

Μην δικαιολογείς την αδράνειά σου...

 

Άγιος Ιωάννης o Χρυσόστομος

“Δεν υπάρχει πιο κρύο πράγμα από τον χριστιανό που δεν σώζει άλλους. Δεν μπορείς εδώ να επικαλεσθείς την φτώχια, διότι θα σε κατηγορήσει η χήρα που κατέβαλε τα δύο λεπτά…

Δεν μπορείς να επικαλεστείς την ταπεινή σου καταγωγή, διότι και οι απόστολοι ήταν άσημοι και κατάγονταν από ασήμους. Δεν μπορείς να προβάλεις την αγραμματοσύνη σου κι εκείνοι ήταν αγράμματοι.

Ακόμη κι αν είσαι δούλος, κι αν είσαι δραπέτης, θα μπορέσεις να εκπληρώσεις το καθήκον σου, διότι και ο Ονήσιμος τέτοιος ήταν. Κοίταξε όμως που τον καλεί και σε τι υψηλό αξίωμα τον ανεβάζει ο απόστολος «ίνα κοινωνή μοι», λέγει, «εν τοις δεσμοίς μου». Δεν μπορείς να προφασισθείς την ασθένεια, διότι και ο Τιμόθεος τέτοιος ήταν, είχε «πυκνάς ασθενείας»…

Δεν βλέπετε τα δένδρα τα άκαρπα πως είναι γερά, πως είναι ωραία, μεγάλα, λεία και ψηλά; Αλλά αν είχαμε κήπο, θα προτιμούσαμε να έχουμε ροδιές και ελιές καρποφόρες παρά αυτά, διότι αυτά είναι για την τέρψη και όχι για την ωφέλειά μας ελάχιστα ωφελούν.

Τέτοιοι είναι οι χριστιανοί που φροντίζουν μόνο για τα δικά τους, η μάλλον ούτε τέτοιοι, διότι αυτοί είναι για την φωτιά, ενώ τα καλλωπιστικά δένδρα χρησιμοποιούνται και για την οικοδόμηση και για την ασφάλεια των ιδιοκτητών.

Τέτοιες ήταν και οι πέντε παρθένες, αγνές βέβαια και κόσμιες και σώφρονες, αλλά σε κανέναν χρήσιμες, γι’ αυτό και κατακαίονται. Τέτοιοι είναι αυτοί που δεν έθρεψαν τον Χριστό.

Δεν έχουν σχέση

 

Ο ησυχασμός οδηγεί στο άνοιγμα της καρδίας, 

στο άνοιγμα προς κοινωνία με τον Θεό και τον πλησίον. 

Η απομόνωση, το ερμητικό κλείσιμο στον εαυτό 

δεν έχουν καμιά σχέση με τον ησυχασμό. 

Ενοριακή Πανήγυρις Αγίου Νεκταρίου

 

Ὁ Ὅσιος Ἰωαννίκιος ὁ Μέγας ὁ ἐν Ὀλύμπῳ

 

Γεννήθηκε στὴ Βιθυνία τὸ 740 μ.Χ. Τὸν πατέρα του ἔλεγαν Μυριτρίκη καὶ τὴν μητέρα του Ἀναστασῶ. Καὶ οἱ δυὸ ἦταν εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ παιδαγώγησαν τὸν γιό τους σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὅταν ὁ Ἰωαννίκιος στρατεύτηκε, αὐτοκράτορας ἦταν ὁ τραχὺς εἰκονομάχος Κωνσταντῖνος ὁ Ε’. Αὐτὸς διέπρεψε στοὺς ἀγῶνες του κατὰ τῶν Βουλγάρων καὶ εἶχε μεγάλη ἐκτίμηση ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες του. 

Ἡ ψυχολογία ποὺ καλλιεργήθηκε στὰ πεδία τῶν μαχῶν, παρέσυρε τὸν Ἰωαννίκιο καὶ στὸ θρησκευτικὸ ἔδαφος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνει εἰκονομάχος, σὰν τὸν αὐτοκράτορα.

Ὅταν, ὅμως, ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ, δὲν ἄργησε νὰ καταλάβει τὴν πλάνη του καὶ σὲ τί μεγάλα σφάλματα τὸν εἶχε ὁδηγήσει αὐτή. Τί νὰ κάνει ὅμως; Μὰ τί ἄλλο. 

Νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἐπανέλθει στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία ποὺ τοῦ πρόσφεραν οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του.

Ἀμέσως, μάλιστα, ᾖλθε στὴ σκέψη τοῦ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Μνημόνευε οὒν πόθεν πέπτωκας, καὶ μετανόησαν καὶ τὰ πρῶτα ἔργα ποίησον». Θυμήσου, δηλαδή, ἀπὸ ποιὸ ἠθικὸ ὕψος ἔχεις πέσει καὶ μετανόησε καὶ κᾶμε πάλι τὰ ἔργα τῆς πρώτης ἀγάπης σου.

Καλημέρα!

  

Καινούργια μέρα ξεκινά.
Φως απ’ τον ήλιο παίρνει.

Λόγοι Αγίων.

 

«Ανοιχτές γέφυρες καρδιάς»

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, Εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου

---

Την όμορφη και διδακτική συνάμα παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου μας εξιστορεί σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, (Κυριακή Ε’ Λουκά), ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, περιγράφοντας τη ζωή σε ένα πλούσιο σπίτι.

Ο οικοδεσπότης της οικίας, ο πλούσιος του τίτλου, ζούσε με όλες τις ανέσεις της εποχής, μάλιστα δε με πολύ περισσότερο πλούτο απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Πλούσια ρούχα, λαμπερά έπιπλα, μεγάλα τραπέζια με όλα τα αγαθά, κάθε μέρα γεμάτη με όλες τις ευλογίες του Θεού. Όμως, μέσα σε αυτό το υπέρλαμπρο σκηνικό, κάτι υπήρχε που του προσέθετε μία σκιά.

Ο φτωχός Λάζαρος, ο δεύτερος πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, πεσμένος μπροστά και κοντά στην είσοδο αυτού του παλατιού, γεμάτος πληγές, που τα σκυλάκια του τις έγλειφαν σαν γιατρικό, περίμενε να βρει κάτι από τα περισσεύματα, από αυτά που πετούσαν οι υπηρέτες, ώστε να τραφεί και να μπορέσει να κρατηθεί στη ζωή.

Όμως, έφτασε η ώρα της αναχώρησης από αυτήν τη ζωή, στον κόσμο της φθοράς. Ο μεν φτωχός, λόγω της ταλαιπωρίας που βίωσε σε όλα του τα χρόνια, έφυγε πρώτος. Άγγελοι Κυρίου συνόδευσαν την ψυχή του στους ευλογημένους κόλπους του Αβραάμ, στην αιώνια γαλήνη και ανάπαυση.

Λίγο αργότερα, ήρθε και η ώρα του πλούσιου, όμως στον Άδη, όπου και βρέθηκε, ακαταστασία και πόνος τον κατακυρίευσε. Εκεί, σηκώνοντας τους οφθαλμούς του προς τα άνω, είδε αυτόν που τόσα χρόνια δεν είχε προσέξει ποτέ, αυτόν που δεν του έδωσε ποτέ σημασία, τον φτωχό και ασήμαντο στην γη, μα πλούσιο και λουσμένο στο φως της δόξης του Θεού στην αιωνιότητα Λάζαρο να απολαμβάνει ό,τι εκείνος του στέρησε. Την ανακούφιση, την ηρεμία και την γαλήνη.

Αμέσως τότε φώναξε στον Αβραάμ, να αφήσει τον Λάζαρο να βρέξει τα δάχτυλά του και να τον προσεγγίσει δροσίζοντάς του τα χείλη. Όμως αυτό δεν μπορούσε να συμβεί πια, διότι είχε χάσει με δική του υπαιτιότητα την ευκαιρία της δικής του σωτηρίας. Χάσμα μέγα υπήρχε πια μεταξύ τους, το οποίο δεν μπορούσε να καλυφθεί, διότι ήξερε τι έπρεπε να κάνει και δεν το έκανε. Έκλεισε μόνος του και την οδό προς ενημέρωση των αδελφών του, διότι οι προφήτες, όπως είχαν μιλήσει στον ίδιο, έτσι είχαν πράξει σε όλο τον λαό.

Θυμάμαι να με πιάνει κάθε τέτοια εποχή του χρόνου μια γλυκιά αίσθηση προσδοκίας..

 

Θυμάμαι να με πιάνει κάθε τέτοια εποχή του χρόνου μια γλυκιά αίσθηση προσδοκίας.

Πάντα πίστευα ότι ο Νοέμβριος είναι ένας ιδιαίτερος μήνας, που σε καλεί απαλά να ανακαλύψεις το αληθινό και πολύτιμο μέσα στην καθημερινότητά σου.

Ο καιρός είναι συχνά ψυχρός, με απότομα ξεσπάσματα ζέστης στο μέσον της μέρας. 

Τα φυλλοβόλα έχουν αποχαιρετίσει πολλά από τα φύλλα τους, μα είναι ακόμα απίστευτα όμορφα μέσα στη χρυσαφένια τους αίγλη. 

Κι αυτή η υγρή υπόλευκη πάχνη, νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ, αγγίζει τις αισθήσεις με μια αγκαλιά που σε κάνει να ξεχνάς οριστικά τις μνήμες του καλοκαιριού και να αποζητάς τη θαλπωρή του οικείου.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ νέος Ἱερομάρτυρας, ὁ Νεαπολίτης

 

Ἦταν Ἱερέας καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ Νεάπολη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ποὺ τούρκικα λέγεται "Νὲβ Σεχήρ". 

Διέπρεπε σὰν ἐφημέριος στὸν ἱερὸ ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου στὴ Νεάπολη «ἐν ἀλήθειᾳ καὶ ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνη πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος».

Κατὰ τὸ 1797 προσκλήθηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τοῦ χωρίου Μαλακωτὴ νὰ ἱερουργήσει, ἀναπληρώνοντας τὸν ἐφημέριό τους, ποὺ τὸν καταδίωκαν οἱ Τοῦρκοι. 

Ὁ ἱερέας Γεώργιος εὐχαρίστως δέχτηκε καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὸ χωριό. Ξαφνικὰ ὅμως, κοντὰ στὴ θέση "Κόμπια – Ντερέ", συνελήφθη ἀπὸ ἐξαγριωμένους βοσκοὺς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι τὸν λήστεψαν, τὸν βασάνισαν καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.
Ἀργότερα τὸ 1924, τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἅγιου μεταφέρθηκε στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου στὴ Νέα Νεάπολη κοντὰ στὴ Νέα Ἰωνία στὴν Ἀθῆνα.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Βίον ἅγιον, ἐμφρόνως ἔχων, ἱερατεύσας, Θεῷ ὁσίως, θεοφόρε παμμάκαρ Γεώργιε· καὶ γεωργῶν τῆς ἀγάπης τὸ πλήρωμα, τὸ ἱερὸν ἀπετμήθης αὐχένα σου. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

  

Ο πλούτος δεν είναι μόνο τα χρήματα.
Πλούτος είναι κάθε πράγμα υλικό
το οποίο μας αιχμαλωτίζει.
Μπορεί να μην έχεις καθόλου χρήματα
κι όμως το μυαλό σου να είναι συνέχεια στα λεφτά.

 Τότε είσαι φιλάργυρος, είσαι πλούσιος, με τη σημασία του Ευαγγελίου. 

Μπορεί να μην έχεις δεκάρα κι όμως συγκαταλέγεσαι μέσα
στην κατηγορία των πλουσίων εκείνων.

Πρόσεξε τους ανθρώπους δίπλα σου καλά.

  

Κανείς δεν είναι φτιαγμένος από πέτρα. Να το θυμάσαι.

Όλοι έχουν ανάγκη από μια καλή κουβέντα.

 Όλοι έχουν ανάγκη από ένα χαμόγελο, από ένα χάδι, από μια αγκαλιά.

Πολλές φορές θεωρούμε τους ανθρώπους δίπλα μας πως είναι δεδομένοι. 

Πώς δεν χρειάζονται τίποτα. Πώς όλα τα μπορούν.

«Είναι δυνατός αυτός», σκεφτόμαστε… «Δεν έχει ανάγκη».

Διαμάντι δαχτυλίδι - Τι να σε κάνω γαλανή

 

Η Δίψα του Άδη

 

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

---

Ομιλία στην ευαγγελική περικοπή Λουκά ις´ 19-31.

Τι είναι ο πυλώνας και τι το χάσμα; Μπορεί να είναι ο τόπος όπου ο ένας βλέπει, ενώ ο άλλος δεν διακρίνεται, ο ένας ζει μέσα στο φως της δικής του λαμπρότητας, και ο άλλος κείται μέσα στη σκιά που η λαμπρότητα δημιουργεί, σκιά ψυχρή και βαθιά.

Ο πυλώνας του πλουσίου, εκείνο το πέτρινο όριο της οικίας, ήταν ήδη το ίδιο το χάσμα, ένα σχοινί σαν πλεγμένο από καυτή άμμο, που κανένα χέρι δεν μπορεί να πιαστεί.

Το χάσμα είναι ένας τρόπος του βλέπειν, ή μάλλον, ένας τρόπος του να μην βλέπεις, που υπερβαίνει κατά πολύ το γεωγραφικό διάστημα. Αυτός ο πλούσιος, «ἄνθρωπός τις», σαν ένας ανώνυμος ρόλος σε τραγωδία, χωρίς να έχει δικό του όνομα σε αυτή τη ζωή, γνωστός μόνο από τα εξωτερικά, φορούσε την πορφύρα σαν να ήταν δέρμα, υγρό, βαρύ και πυκνό, που πνίγει το φως πριν φτάσει στον πτωχό, και το βύσσο, ένα λεπτό ύφασμα που έκρυβε κυρίως το βάθος της κενής του ψυχής, πέρα από το ίδιο το σώμα.

Η ζωή του ήταν καθημερινή ευφροσύνη, μια λαμπρότητα επιμελώς συντεθειμένη, δημόσια χαρά, πανηγύρι των αισθήσεων, ενώ εσωτερικά τίποτα, μια βαθιά σιγή κάτω από τον κτύπο των κυμβάλων.

Ο πλούτος του ήταν ένα καρκίνωμα με βελούδινη υφή, προσκολλημένο στον αιώνα, αγκιστρωμένο στη σάρκα του χρόνου, που τρεφόταν από την ίδια του την αδιαφορία.

Νόμιζε ότι εξουσιάζει τα χρήματα, αλλά τα χρήματα τον εξουσίαζαν, ένα πλοίο γεμάτο χρυσάφι που βυθιζόταν ήδη πριν από τον θάνατο, τραβώντας τον σε σκοτεινό βυθό από το ίδιο το βάρος της λαμπρότητας. Αυτή τη λάμψη που κρυφά όλοι επιζητούμε, λες και δεν θα βουλιάξει και το δικό μας καράβι αργά ή γρήγορα... 

Και ο Λάζαρος ήταν πεταμένος, απόρριμμα ζωής, σαν πέτρα, σαν άχρηστο σκεύος, ξεπερνώντας την ιδιότητα του ανθρώπου, γεμάτος πληγές, το σώμα του μια σιωπηλή διαμαρτυρία γραμμένη σε σάρκα που φθειρόταν. Ο ένας είχε τα πάντα και δεν ήταν κανείς, ο άλλος δεν είχε τίποτα εκτός από το όνομά του.

Το όνομά του ήταν Λάζαρος, που ερμηνεύεται «Θεός βοηθός». Μέσα στην απουσία κάθε ανθρώπινης βοήθειας, μόνο το όνομά του μαρτυρούσε την παρουσία του Θεού. Ο πλούσιος, μέσα στην αυτάρκειά του, στερούνταν ονόματος.

Από το αγ­κά­θι να βγει ρόδο και από το ρόδο να βγει μύρο.

  

Είχε πάει κά­ποιος στον Άγιο Παϊ­σιο και του εκμυ­στη­ρεύ­τη­κε ότι κά­ποιον άν­θρω­πο τον μι­σού­σε και τον κα­τα­ριό­ταν μέσα του.

Και ο Άγιος Παϊ­σιος του είπε:
Θα πας στο δω­μά­τιό σου, θα γο­να­τί­σεις και θα λες
''Κύ­ριε Ιη­σού Χρι­στέ μου, δι' ευ­χών τον δού­λου Κων­σταν­τί­νου (έτσι έλε­γαν αυ­τόν που μι­σού­σε), ελέη­σόν με τον αμαρ­τω­λό και ανά­ξιο δού­λο σου''.

Απο­κλεί­ε­ται να κάνω τέ­τοιο, είπε εκεί­νος..

Πέ­ρα­σε λί­γος και­ρός και δεν ξέρω πως, πήγε και έκα­νε αυτό που του είπε ο Άγιος Παϊ­σιος και όταν ξα­να­συ­νάν­τη­σε τον Άγιο Παϊ­σιο του είπε:

"Γέ­ρον­τα έκα­να αυτό που με εί­πα­τε και σαν να βγή­κε μία δυ­σο­σμία από το στό­μα μου, σαν να βγή­κε κά­ποιο δαι­μό­νιο...''.

Κοι­τάξ­τε έναν δια­φο­ρε­τι­κό τρό­πο θε­ρα­πεί­ας και τα­πει­νώ­σε­ως.
Εκεί που εί­ναι το πά­θος, αυτό θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σεις για αν­τίρ­ρο­πη δύ­να­μη.

Να βγει από το πι­κρό και ξυνό, γλυ­κό.
Από το αγ­κά­θι να βγει ρόδο και από το ρόδο να βγει μύρο.

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα, Άγιον Όρος